(Grieks; betekenis onzeker, wellicht „machtigen” of „beschermers”), bij Hesiodus reeds: halfgoden (bij Homerus echter de aanzienlijke strijders in tegenstelling tot het gewone volk). In historische tijd duidt het de, met een cultus vereerde, gestorven machtigen aan; onder dezen worden verstaan vorsten, stedenstichters, voor het vaderland gevallenen, voorouders van aanzienlijken, e.a.
Van de dodencultus onderscheidt zich de heroëncultus hierin, dat de eerste bij één familie behoort, de tweede bij een volk of stad. Goden voor bepaalde functies (bijstand bij het koken, bewakers van de deur enz.) werden eveneens heroën genoemd. De meeste heroën werden bij een graf gelocaliseerd en genoten daar verering en offers (schilden en paarden van terracotta, kleine voorwerpen); ook werd wel een graf voor hen vervaardigd (bijv. voor de stichter van een stad op het marktplein). Zij stonden (als steden- en stambeschermers) het volk in oorlogen bij (zo de Dioscuren de Spartaanse koningen, Attische heroën de Atheners in de Perzische oorlogen). De cultus der heroën was zeker zeer oud: op Kreta en in Mykene werden de koningen van ca 1600 v. Chr. nog lang vereerd.Lit.: L. R. Farnell, Greek Hero Cuits (Oxford 1921).
