(Latijn Glaucus), naam van verschillende figuren uit de Griekse mythologie (vermoedelijk zijn 1 en 2, misschien ook 4, in oorsprong identiek):
(1) zeegod, volgens de sage oorspronkelijk een visser in de zeestad Anthedon in Boeotië. Na het eten van een wonderkruid was hij in zee gesprongen en daar tot een voorspellende god, half mens half vis, geworden. Vooral in Anthedon, maar ook in andere Griekse zeesteden, werd hij door schippers en vissers vereerd. Eenmaal per jaar verscheen hij in de Middellandse Zee en openbaarde zijn voorspellingen;
(2) van Potniai, bij Plataeae in Boeotië, werd bij de lijkspelen ter ere van Pelias te Iolkos door Iolaos met het vierspan overwonnen en daarop door zijn in razernij geraakte paarden verscheurd. Later maakte zijn schim in de renbaan van de Isthmus de paarden schuw. Volgens de Korinthische sage was hij een zoon van Sisyphos, vader van Bellerophon en koning van Korinthe;
(3) kleinzoon van Bellerophon, koning der Lylaërs, nam deel aan de Trojaanse oorlog aan de zijde van Priamos. Toen hij Diomedes eens op het slagveld ontmoette, wilde deze niet met hem strijden, daar hun grootvaders gastvrienden waren geweest. Op Diomedes’ voorstel ruilden zij hun wapenrustingen: Glaukos gaf zijn gouden wapens aan Diomedes en kreeg daarvoor de bronzen van deze terug (Homerus, Ilias VI, 119 vlgg.);
(4) zoon van Minos, koning van Kreta en Pasiphaë, viel als kind in een vat met honing en stikte, zonder dat iemand wist, waar hij gebleven was. De ziener Polyidos uit Argos vond, nadat hij eerst een raadsel opgelost had, het lijk. Nu eiste Minos, dat Polyidos zijn zoon ook weer in het leven zou terugroepen, maar de ziener verklaarde, dat dit hem onmogelijk was. De koning liet hem toen met de dode in een grafgewelf opsluiten.
Daar zag hij hoe een slang, die hij doodgeslagen had, door een andere slang met een kruid weer levend gemaakt werd. Hij maakte zich van dat kruid meester en wekte zo Glaukos weer tot leven.
