(21 Sept. 1372 - Kadolzburg 21 Sept. 1440), burggraaf van Neurenberg (1397 - 1440; als zodanig Frederik V) en keurvorst van BRANDENBURG (1417-1440; als zodanig Frederik I), was een zoon van Frederik IV, burggraaf van Neurenberg. In 1409 hielp hij de koning van Hongarije, Sigismund (wie hij reeds in de slag bij Nicopolis, 1396, het leven had gered) in de strijd tegen opstandige onderdanen.
In 1410 bewees hij Sigismund een nog grotere dienst door diens verkiezing tot Duits koning te steunen en hem te helpen in het conflict met de tegenkoning, Sigismund’s neef Jobst, markgraaf van Moravië en van Brandenburg. Als beloning voor zijn hulp kreeg Frederik na de dood van Jobst (18 Jan. 1411) Brandenburg toegewezen, waarmede hij op 18 Apr. 1417 officieel werd beleend — het uitgangspunt van de grote machtsontplooiing van het Huis Hohenzollern. Gedurende de verdere regering van Sigismund heeft Frederik in het politieke leven van het rijk een vrij actief aandeel gehad, waarbij hij meer dan eens tegenover de koning kwam te staan. Ook aan de oorlogen tegen de Hussieten van Bohemen heeft hij herhaalde malen deelgenomen.
De macht van zijn Huis was ondertussen zo gestegen dat hij bij de dood van Sigismund (9 Dec. 1437) zich candidaat kon stellen voor de Duitse troon. Evenwel werd de Habsburger Albrecht II gekozen.
