admiraal der Duitse marine (Wandsbek-Holstein 24 Apr. 1876), diende in Wereldoorlog I als Chef van de staf bij vice-admiraal Hipper*, en nam deel aan de slagen bij Doggersbank* en Jutland*. Na de zgn. „Kappputsch” op non-actief gesteld, onderscheidde hij zich als historicus en op het gebied der maritieme wapens, waarvoor hij een eredoctoraat in de natuurkunde verwierf.
De regering van de Republiek Weimar riep hem spoedig terug en belastte hem op 1 Oct. 1928 met het opperbevel over de Zeemacht. Toen Hitler aan de macht kwam, wist hij Raeder door persoonlijk contact aan zich te binden. De admiraal, hoewel geen lid van de N.S.P., kreeg het onbeperkt vertrouwen van de dictator in zeezaken; daartegenover werd het officierenkorps doordrongen van de nieuwe ideologie. In 1939 bevorderd tot „Grosz-Admiral”, had Raeder een overwegend aandeel in het opstellen en uitvoeren van Hitler’s oorlogsplannen; zo is de verovering van Denemarken en Noorwegen vooral op zijn aandringen (verkrijgen van onderzeebootbases, beveiliging Baltische zeeverbindingen) doorgezet. Tegen de invloed van Göring*. die niets in de zeemacht zag en weigerde haar de nodige steun in de lucht te geven, was hij echter niet opgewassen. Bij het keren van de oorlogskans verloor hij bovendien de steun van zijn chef, die meer vertrouwen toonde in de energieke en practische Doenitz*. Na zijn aftreden in Jan. 1943 liet hij weinig meer van zich horen; zijn medewerking aan Hitler’s oorlogsplannen bezorgde hem te Neurenberg in 1946 levenslange gevangenisstraf.Raeder was een tacticus en strateeg van ongemene kwaliteiten en stak als zodanig boven het gehele zeeofficierenkorps uit, admiraal Doenitz inbegrepen. Hij faalde echter in zijn pogen om Hitler en Göring van hun kortzichtige ideeën terug te brengen.
KAPT.T.ZEE P. s. W. DE RONDE
Lit.: A. K. Martienssen, Hitler and his Admirals (1948).
