is een oorlogshandeling, welke ten doel heeft de samenhang tussen de vijandelijke strijdkrachten te verbreken, deze in twee delen te scheiden en de eigen troepen tussen beide delen te plaatsen. Dit geldt zowel voor de strategische als voor de tactische doorbreking.
Eerstgenoemde is slechts mogelijk dan, wanneer de vijand zijn strijdkrachten over een te grote ruimte verdeeld heeft, zodat een beweeglijke tegenstander, die hem door misleiding of door demonstratieve aanvallen in die posities weet vast te houden, kans heeft, het door de verspreide opstelling relatief zwakke centrum aan te vallen, te vernietigen, en daarna elk van de onderling gescheiden delen in partiële aanvallen te slaan (opzet van Napoleon bij diens aanval op de geallieerde legers in België in 1815).De tactische doorbreking vindt plaats op het slagveld zelf en beoogt het maken van een zo breed mogelijke opening in het vijandelijk front, welke de aanvaller in staat stelt door dit défilé snelle, dikwijls gepantserde aanvalsformaties te zenden, die de vitale punten in de rug van de verdedigende stelling moeten bezetten en van daar uit een actie in de rug van de verdedigers moeten ontwikkelen.
De tactische doorbreking is een gevaarlijke handeling indien men er niet in slaagt het aanvalsfront na het slaan van de eerste bres sterk te verbreden, aangezien een smalle breedte van het aanvalsfront, gepaard aan een grote diepte van de bres, relatief lange, dus zeer kwetsbare flanken doet ontstaan. Hoewel men er steeds naar zal streven de doorbreking als tactische aanvalsvorm te ontgaan, zullen de omstandigheden bij aanvallen op stellingen met beschermde, dus onomtrekbare flanken tot het toepassen van deze aanvalsvorm als enig mogelijke leiden (stellingoorlog 1914-1918).
