zijn de vruchten van Caesalpinia coriaria Willd., een kleine boom, behorend tot de familie der Leguminosen (Peulgewassen) die in Venezuela, Honduras, Guatemala, Mexico en West-Indië thuis hoort en in India is ingevoerd. Men gebruikte de vruchten ter plaatse al lang als looistof bij de leerbereiding.
In Europa worden de vruchten pas sedert het begin van de 19de eeuw als looistof en voor het zwart verven gebruikt; die van Curaçao zijn het beste. De vruchten zijn slakkenhuis- of S-vormig opgerold, bros en aan beide uiteinden toegespitst, 1,5-3 cm lang, doch in uitgerolde toestand wel 3-10 cm lang; de kleur is kastanjebruin. In de cellen van de vruchtwanden zitten goudgeelglanzende, structuurloze lichaampjes, die zich met ijzerchloride diep indigoblauw kleuren en de eigenlijke looistof vormen. De hulzen bevatten gemiddeld 42 pct looistof, vooral ellageenlooizuur C14H10O10 , ellagzuur C14H16O8 + 2 H2O en galluszuur en bovendien 18 pct oplosbare niet-looistof, 26 pct onoplosbare niet-looistof en 14,5 pct water. Onder de oplosbare niet-looistoffen komt 8,4 pct suiker voor, waardoor tijdens het looien licht fermentatie optreedt, die oorzaak van rode verkleuring van het leder is; door antiseptica kan men het enigszins verhinderen. Men combineert veel met Quebracho en Wattlebark, daar deze weinig suikers bevatten. Alleen gebruikt looit het snel en geeft een zacht en sponsachtig leer, vooral indien de atmosfeer vochtig is; bij droog weer wordt het leer harder.DR A. KLEINHOONTE
Lit.: L. Meunier et Cl. Vaney, La Tannerie I (Paris 1936); P. A. Rowaan, Divi-divi van Curaçao, Ber. 144 Afd. Handelsm. v. h. Kol. Inst. (Amsterdam 1940).
