Spaans generaal en staatsman (Cuba 1873), nam in zijn jonge jaren deel aan de gevechten op Cuba tegen de opstandelingen, later tegen de Amerikanen. Hij wist het vertrouwen van koning Alfonso XIII te winnen, die hem in 1918 tot minister van Oorlog benoemde en twee jaar later tot opperbevelhebber van de troepen in Marokko.
Hier had hij veel succes: hij veroverde de heilige stad Xauen (voor welk feit hij later tot graaf van Xauen werd verheven) en Tetoean. Aan de gebeurtenissen in Oost-Marokko had hij geen aandeel. Maar aangezien zijn vijandschap met generaal Silvestre bekend was, werd hem de nederlaag in 1921 bij Anual, waarbij een Spaans leger werd vernietigd en Silvestre zelfmoord pleegde, in de schoenen geschoven. Hij werd teruggeroepen, zelfs tot zes maanden vestingstraf veroordeeld, maar in 1924 door Primo de Rivera begenadigd, hoewel hij diens persoonlijke en politieke vijand was. Zijn doel was de versterking van ’s konings macht, terwijl Primo op een militaire junta steunde. Uit deze vete ontsproten de vele revoltes van die jaren.
Na Primo’s aftreden in Jan. 1930 werd hij door den koning tot het premierschap geroepen. Hij nam tevens de portefeuilles van Buitenlandse Zaken en Oorlog. Zijn regeringsperiode werd gekenmerkt door stakingen en opstanden, zodat ook hij weer met de militaire dictatuur moest dreigen. Zijn voornemen om weer tot constitutionele toestanden te komen werd geboycot door alle liberale en linkse groeperingen, die tevens de kwestie der monarchie in het geding wensten te brengen. In Febr. 1931 moest hij plaats maken voor de regeringAznar, de laatste der monarchie.
