(ook Krypte) van het Gr. XQVTITT], kruptè, het Lat. crypta, betekent in de Christelijke archaeologie eerst de onderaardse grafgalerijen, later de uitbreiding van deze grafkamers (soms ook Confessio geheten) tot echte, halfonderaardse kerken. Zulke crypte-kerken komen voor bijzonder in de Romaanse architectuur.
De bouwwerken uit de school van Cluny en Hirson zouden hierop uitzondering maken. Crypten treft men in Nederland aan o.a. onder de St Servaas en de O.L.V. Kerk te Maastricht, de St Pieter te Utrecht, ook te Deventer, Thorn, Susteren, Rinsumageest; in België, onder de St Bavo, te Gent, de St Gertrudis te Nijvel. Bekende crypten in het buitenland zijn die van S.
Avit te Orléans (gde eeuw), van Repton in Engeland (10de-11de eeuw), van Quedlinburg (10de-11de eeuw), van Ravenna (9de-10de eeuw), van Verona (12de eeuw).Lit.: Cripta, in Enciclopedia italiana, 1931, dl XI, blz. 907-908. E. Hoferdt, Ursprung und Entwicklung der Chorkrypta (Breslau 1905).
