is de benaming voor de provinciale synode of vergadering van de Engelse clerus. Zij kwam voor het eerst in de 13de eeuw bijeen, onder koning Edward I, toen ook het Engelse parlement ontstaan is, voor de vaststelling der belastingen van de geestelijkheid zelf, waarna zij gaandeweg synodale rechtsmacht verkreeg.
De Convocation bestaat uit twee Huizen, een Hoger en een Lager Huis, in het eerste waarvan de aartsbisschop en de bisschoppen, in het tweede de deans, archdeacons en bepaalde andere waardigheidsbekleders zitting hebben. Er is een Convocation van Canterbury en een van York, eerstgenoemde heet soms de Convocation kortweg. Sedert de Reformatie komt zij slechts op last van de koning bijeen (1534) en heeft zij aan eigen macht sterk ingeboet. Ierland kent 4 kerkprovincies met één Convocation te Dublin sedert 1615, na de disestablishment vervangen door de General Synod of the Church of Ireland.
In de American Episcopal Church is de Convocation een vrijwillige organisatie van de clerus ener afdeling van een diocees voor het houden van onderlinge besprekingen en zonder wetgevende macht. In 1920 is in Engeland de Church Assembly ingesteld met drie Huizen, het derde de leken van beide kerkprovincies omvattend, welke vergadering als meer representatief voor de Kerk van Engeland geldt dan de Convocation, doch aan deze niets ontneemt van de haar nog gebleven autoriteit.PROF. DR J. N. BAKHUIZEN VAN DEN BRINK
Lit.: Joyce, History of the Church of England (1887); Lathbury, A History of C. (1842); Gibson, Synodus Anglicana (1702, 21854).
