Engels architect (East Knoyle, Wiltshire, 20 Oct. 1632 - Hampton Court 25 Febr. 1723), werd in 1657 leraar in de sterrenkunde aan het Gresham-college te Londen en in 1659 aan de universiteit te Oxford. In eerste instantie is hij echter beroemd gebleven als de grootste Engelse architect van zijn tijd.
Trouw aan een classicistische vormgeving met nadruk op juistheid van proporties en zuiverheid van constructie, maar ook met gevoel voor fijne, zij het sobere detaillering, ontwierp hij een groot aantal belangrijke bouwwerken. Te noemen zijn o.a. het Sheldonian Theatre te Oxford (1663) en het Pembroke College te Cambridge (1663-’65). In 1665 vertrok hij naar Frankrijk, om daar verder de bouwkunst te bestuderen. Na de grote brand van Londen in 1666 werd hij er tot stadsbouwmeester en in 1668 tot koninklijk architect-generaal van Engeland benoemd. Zijn voornaamste werk is de St Pauls-kathedraal te Londen (1675-1710).Van de 53 andere kerken te Londen, door hem ontworpen, zijn verschillende in Wereldoorlog II zwaar beschadigd of verwoest. Wren bouwde ook een gedeelte aan het paleis Hampton Court (1689-1718) dat hij het liefst geheel had willen moderniseren tot een tweede Versailles. Voorts zijn te noemen de bibliotheek van Trinity College te Cambridge (1676-’92) en Marlborough House (1709-1710) te Londen. Zijn bouwwerken zijn voor het grootste deel gepubliceerd door de Wren-Society te Londen. Zie ook ill. Oxford I.
Lit.: R. Dutton, The Age of W. (London 1951); M. S. Briggs, W. the Incomparable (London 1953).
