Italiaans dichter (Genua 21 Nov. 1692 - Parma 20 Dec. 1768), is wellicht de meest volkomen representant van de Arcadia (z academie, Italië: Arcadia) in al haar typische uitingsvormen. Voor de geestelijke stand bestemd, echter het nooit verder dan abate brengend, dichtte hij jong in de geest van Chiabrera, echter met zeer classicistische inslag, en bracht, als lid (onder de naam Comante Eginetico) toegelaten, in de Arcadia het rijmloze lyrische vers, dat naast het sonnet en de canzonetta het derde klassieke metrum dezer school werd.
Na veel tegenslagen en lang zwerven werd hij in 1749 te Parma hofdichter der Farneses, tevens opvoeder van ’s hertogs kinderen en theaterinspecteur. Aldaar bleef hij twintig jaar lang kunstige gelegenheidsgedichten — canzonetten, sonnetten, epistole, eclogen, erotische versjes, lofdichten, gewijde liederen — samenstellen, waarom hij enorm bewonderd en nagebootst werd. Zelfs nog twintig jaar na zijn dood noemde een Monti hem „onbedorven vader van bedorven kinderen”. Een latere tijd verwierp zijn poëzie als leeg en opgesmukt.MR H. VAN DEN BERGH
Bibl.: Opere poetiche di G. I. Fr., uitgeg. in 15 dln (Lucca 1779) en in 10 dln (Parma 1779).
Lit.: E. Bertana, Intorno al Frugoni, in: In Arcadia (Napoli 1909); C. Calcaterra, Storia della poesia frugoniana (Genova 1920); A. Equini, G.
I. F. alle corti dei Farnese e dei Borboni di Parma (Palermo 1920-’21).
