(dikwijls verbasterd tot Caractacus), zoon van de koning der Catuvellaunen, Cunobelinus, en leider van het verzet der Britten tegen de Romeinen onder keizer Claudius. Nadat hij door de veldheer Aulus Plautius in 43 n.
Chr. uit zijn rijk verdreven was, zette hij in het huidige Wales de strijd voort aan het hoofd der Siluren en Ordovicen. Toen ook aan deze volken in 51 door P. Ostorius Scapula een zware nederlaag toegebracht was, vluchtte hij naar de Briganten, wier koningin Carti(s)mandua hem echter uitleverde. Hij werd te Rome in de triomftocht meegevoerd, doch na een waardige rede tot Claudius begenadigd.
Volgens een late en historisch waardeloze Kymrische triade zou zijn vader Bran Fendigaid („de gezegende”) hem als gijzelaar naar Rome gevolgd zijn en daar bekeerd zijn tot het Christendom, dat hij na zijn terugkeer als eerste in Brittannië verbreidde.Lit.: Voornaamste bron: Tacitus, Annales, XII, 33-37; voorts: A. v. Domaszewski, Gesch. d. Röm. Kaiser 2, 30, 41; R.
G. Gollingwood and J. N. L.
Myres, Roman Britain (Oxford 1936).
