is in zijn huidige vorm (contractbridge) het meest verspreide kaartspel. Het wordt gespeeld door vier personen, die voor de duur van een speelperiode (robber) twee vaste paren vormen.
Na elke speelperiode wordt van partner verwisseld. Elke speler ontvangt uit een vol pak dertien kaarten.Hetgeen bridge wezenlijk van andere kaartspelen onderscheidt, is de omstandigheid dat de maat van de speler, die het spel (contract) te spelen krijgt, tijdelijk toeschouwer („blinde”) wordt. Zodra de tegenspeler (voorhand) de eerste kaart uitspeelt, dient de „blinde” zijn kaarten gerangschikt voor zich op tafel te leggen, met de beeldzijde naar boven gekeerd. Gedurende dit afspelen door zijn maat, mag hij op geen enkele wijze invloed uitoefenen op de gang van het spel. De speler van het spel (leider genaamd) geeft telkens aan welke kaart van de tafel bij- of uitgespeeld wordt.
Aanvankelijk bepaalde de gever der kaarten, evenals bij whist, de speelsoort — zonder troef, harten, ruiten, klaveren of schoppen — of liet dit aan zijn maat over. Later werd schoppen hoger gewaardeerd dan harten. Ca 1905 ontstond auctionbridge, waarbij de tegenpartij ingeschakeld werd in het biedproces. Bridge won daardoor aan aantrekkelijkheid, maar behield zijn tam karakter.
Dit veranderde volkomen toen omstreeks 1925 in de V.S. het contract-bridge ontstond, in 1934 gevolgd door een verscherping in het biedproces: de kwetsbaarheid. In zijn nieuwste vorm met zijn grote winst- en verlieskansen, zag men spoedig in dat het spel meer systematisch beoefend diende te worden. Vooral in de V.S. werden talrijke systemen uitgedacht, waarvan slechts één een wereldsucces werd, nl. Culbertson’s approachforcing system (zie Goldbook 1945).
In Nederland vond het werk Modern Bieden van mr F. W. Goudsmit veel aftrek.
Toen in 1930 in Nederland een bridge-rage ontstond, bleek spoedig dat er een hopeloze verwarring heerste ten opzichte van de spelregels en de puntentelling. In Den Haag, waar de rage het felst oplaaide, zag men te rechter tijd in dat slechts een landelijke organisatie orde in de chaos kon brengen. Zo ontstond in Nov. 1930 de Nederlandse Bridge Bond (N.B.B.). Zijn eerste werk was regels en puntentelling in overeenstemming te brengen met die van de wetgevende lichamen te Londen, New York en Parijs.
De bond breidde zich snel uit en telde Mrt 1948 reeds 13000 leden.
Kort na het ontstaan van de speelwetten (gamble laws) in de V.S. werd het noodzakelijk het sportieve element ten koste van de geluksfactor te versterken. Zo ontstond het matchspel voor viertallen (duplicate) dat door „The National Laws and Rules Committee” gereglementeerd werd. Dit systeem wordt tegenwoordig in Nederland algemeen bij de competitiewedstrijden aangewend, waarbij uitsluitend om de eer of om de een of andere tropee wordt gestreden.
In Nederland is men ook tot selectering der spelers overgegaan en worden wedstrijden voor hoofd -, eerste- en tweede-klasse-spelers gehouden, waarbij van bijzondere systemen gebruik wordt gemaakt.
Tot slot moet op de beperking worden gewezen, die de N.B.B. op het angstwekkend aantal conventies heeft ingesteld. Slechts de als deugdelijk en gefundeerd bevonden conventies, die in opdracht van de N.B.B. door de expert Van der Werf nauwkeurig zijn omschreven, zijn op de wedstrijden van de bond en zijn onderbonden toegelaten.
W. A. T. SCHELFHOUT.
