is de naam van een plechtige verbintenis tussen twee mannen, om elkaar in nood en dood bij te staan. Ze was vooral bij de Noormannen op IJsland zeer gebruikelijk.
De bloedbroeders golden als bloedverwanten en namen tegenover elkaar alle verplichtingen der bloedverwantschap op zich, ook die van de bloedwraak.Al in de oudst bekende tijden placht men plechtige eden, geloften en verbonden met bloed te bezegelen. Ook de Grieken en Romeinen kenden dit gebruik. De bloedbroeders brachten zich een lichte wonde toe en lieten hun bloed in een opening in de grond samenvloeien, zodat het zich met de aarde vermengde; ook vingen ze het wel in een beker op en dronken het, met wijn vermengd. Onder zeer uiteenlopende vormen komt dit gebruik bij allerlei primitieve volkeren voor, waarbij dan de vermenging van het bloed, het bij uitstek magische levensbeginsel van de mens, steeds op de voorgrond treedt. Bij de Noordgermanen stelden de beide bloedbroeders zich op in een opening, ontstaan door het lossnijden van een reep grasland, waarna zij onder het uitspreken van een eed hun bloed in hun voetspoor lieten samenvloeien, om hiermee te symboliseren dat zij, in de schoot der aarde afgedaald, als het ware als broeders herboren waren.
DR P. J. MEERTENS
Lit.: Th. Zachariae, Scheingeburt, Ztschr. d. Ver. f. Volkskunde, 20 (1910), S. 141-181; Idem, Das kaudinische Joch, ibidem 24 (1914), S. 201-206; J. de Vries, Der altnordische Rasengang, Acta Philol. Scandin., 3 (1928-1929), blz. 106-135.
