was een beroemd Indisch dichter uit de eerste helft der 2de eeuw n. Chr., volgens de traditie een tijdgenoot van den Indo-Scytischen vorst Kanişka.
Brahmaan door geboorte, werd hij een vurig adept van Boeddha’s leer. Op grond van een hem toegeschreven werk over het ontstaan van de Mahāyāna-school, dat slechts in Chinese vertaling bekend is, beschouwt men hem als een der voornaamste vertegenwoordigers van deze richting. Een ander werk van dogmatische inhoud, de Sutrālānkāra, eveneens slechts in Chinese vertaling bewaard, laat evenmin toe zijn filosofische richting te bepalen. Als dichter bekleedt Aśvaghoşa een vooraanstaande plaats. Chronologisch staat hij aan het begin van de klassieke periode, inzonderheid van de kāvya-literatuur. Twee kunstepen „Buddhacarita” (Leven van Boeddha — 13 zangen op de 28 bewaard) en „Saundarananda” (Episode uit Boeddha’s leven) getuigen van zijn waarachtig talent. Ook met de dramatische poëzie heeft Aśvaghoşa zich bezig gehouden, zoals blijkt uit de in Oost-Turkestan gevonden fragmenten van een werk, getiteld „Śāriputraprakarana”.Bibl.: Vertalingen: Duits van C. Cappeller (Jena 1922); van R. Schmidt (Hannover 1923); Engels van E. H. Johnston (Oxford 1932).
