Italiaans dichter-criticus (Athene 19 Jan. 1848-Turijn 29 Mei 1913), van Duitse afkomst, opgevoed te Napels, docent in Italiaanse literatuurgeschiedenis eerst te Rome, sinds 1882 te Turijn, als kunstenaar een eenzame, is in zijn lyriek van een nog grondelozer pessimisme dan Leopardi, aan wie hij een prachtige studie wijdde in zijn Foscolo, Manzoni, Leopardi (1898). Deze gedichten (verscheiden bundels: Medusa, 1890; Dopo il tramonto, 1893; Le Danaidi, 1897; Le rime della selva, 1906, enz.) geven vooral uitdrukking aan de worstelingen, angsten, aspiraties van het moderne leven, opgevat als een universeel mysterie, als het ware een leed zonder eind, dat op de mensen drukt: en ter uitdrukking daarvan schept zijn fantasie beelden van sombere landschappen, ware lugubere visioenen.
Graf staat ermee op de grens van de Romantiek en van een modem intellectualisme. Een goede bloemlezing uit zijn verzen, Poesie, verscheen in 1915 (nieuwe uiig. d. F. Neri, Torino 1922).
Als leermeester is Graf bijzonder bewonderd.MR H. VAN DEN BERGH
Bibl. (behalve de genoemde), G.’s belangrijkste prozawerk: Roma nella memoria e nelle immaginazioni del medio evo (2 dln, 1882-1883).
Lit.: Sartori Treves, A. G., romanziere e poeta (1904); M. Morandi, A. G. (Roma 1921); R.
Rizzo, Pessimismo e spiritualismo nell’opera poëtica di A. G. (Catania 1921); A. Defferrari, A. G. (Milano 1930).
