„Ardjoena’s Huwelijk”, een der bekendste werken der Javaanse letterkunde, een zelfstandige bewerking van hoofdstuk 38 vlgg. en 165 vlgg. van het derde boek (Wanaparwan) van het Voorindische heldendicht Mahabharata*. Nadat Ardjoena* geruime tijd in de Himalaya strenge askese heeft gedaan, bestand is gebleken tegen de grootste verleiding en van den god Qiwa (spr.
Sjiwa) wonderbare wapenen heeft gekregen, geven de góden hem opdracht de voor ieder ander onoverwinnelijke daemon Niwatakawatja te bestrijden, en wanneer hem dat is gelukt, mag hij in Indra’s hemel de omgang genieten met de hemelnymphen, tegen wier verleiding hij te voren bestand is gebleken.De oud-Javaanse Ardjoenawiwaha, gedicht in de trant der Voorindische kunstdichten (kawya), dateert van ongeveer 1035 A.D. Uitgaven: R. Friederich (Verhandelingen Batav. Genootschap, deel 23, 1850, met interlineaire Balische commentaar); R. Ng. Dr Poerbatjaraka in Bijdragen tot de Taal-, Land-en Volkenkunde van NederLIndië 82 (1926) (in Latijnse transcriptie, met vertaling, die echter evenals de uitgave gebrekkig is). De oud-Javaanse tekst is herhaaldelijk in nieuwer Javaans en in het Balisch omgewerkt.
Van het nieuw-Javaanse gedicht zijn twee redacties in druk verschenen, de ene in Verhandelingen van het Bat. Genootschap 20 (1844), verzorgd en van een vertaling voorzien door J. F. C. Gericke, de andere verzorgd door W. Palmer van den Broek (Batavia 1868).
Het verhaal wordt ook als wajangspel (lakon) vertoond. De nieuwere redacties zijn op Java meer bekend onder de naam Wiwóhó of Mintórógó (Sanskrit Wïtaraga = Wiens hartstocht verdwenen is).
