koning der Langobarden, was een zoon van Audoin, het hoofd der Langobarden van Pannonië. Hij zette eerst de verbitterde krijg voort, welke reeds vóór hem door zijn volk was gevoerd tegen diens oostelijke naburen, de Gepiden, die hij tenslotte, in samenwerking met zijn bondgenoten de Awaren, in 567 volledig versloeg.
Alboin huwde dan met Rosamunde, de dochter van den overwonnen koning Cunimond. Spoedig daarop zetten de Langobarden zich in beweging: ze vreesden de nabijheid van de Awaren, die veel machtiger waren dan zijzelf. In April 568 trokken ze naar Italië, gevolgd door benden Slaven, Saksers, Bulgaren en door wat van de Gepiden overbleef. Weinig weerstand werd geboden. De Byzantijnen, die enige jaren tevoren Italië hadden heroverd, waren verzwakt. De bevolking zelf bleef passief. Reeds in 569 was het grootste deel van Boven-Italië in handen van de Langobarden. Alleen Pavia bood drie jaar weerstand, maar viel in 572 en werd de hoofdstad van Alboin’s rijk. Reeds op 28 Juni 573 overleed Alboin te Verona. Volgens Paulus Diaconus, den geschiedschrijver van de Langobarden, zou hij vergiftigd zijn door zijn vrouw Rosamunde, die hij zou hebben verplicht te drinken uit de schedel van haar vader. Alboin’s dood maakte een einde aan de eerste machtsuitbreiding der Langobarden.PROF. DR J. DHONDT
Bibl.: Paulus Diaconus, Historia Langobardorum, in: Mon. Germ. hist., Script, rer. Lang. et It. Saec. VI-IX.
Lit.: L. M. Hartmann, Gesch. Italiens im Mittelalter, II, i (1900); A. Crivellucci, in: Studi storici, I, II, IV, V, VI (18912, 1893, 1895-97).
