Nederlands keel-neus-oorarts (Ameide 14 Oct. 1883 - Amsterdam 11 Mei 1949), studeerde in Delft voor ingenieur, later geneeskunde te Utrecht, waar hij in 1907 tot arts werd bevorderd. Na een assistentschap in de oogheelkunde bij Snellen en in de keel-neus-oorheelkunde bij Quix vestigde hij zich te Utrecht.
Naast zijn praktijk deed hij hier veel experimenteel onderzoek, tot 1927 in nauwe samenwerking met de pharmacoloog prof. R. Magnus. Dit onderzoek had vooral betrekking op de functie van het evenwichtsorgaan, dat langs reflectorische weg grote invloed bleek te hebben op de spanning der skeletspieren: reflexen van Magnus en De Kleyn. In 1936 werd hij hoogleraar in de keel-neus-oorheelkunde te Amsterdam.
