hertog, pair van Frankrijk (Parijs 28 Nov. 1785-25 Jan. 1870), ontving een uitmuntende opvoeding, trad in 1816 in het huwelijk met een dochter van Madame de Staël, werd onder Napoleon I staatsraad, auditeur, militair intendant in Illyrië en in Valladolid, later raad van legatie te Warschau en Wenen en in 1813 gezantschapsraad te Praag. Toen hij in 1814 zitting genomen had als pair, verzette hij zich met vrijmoedigheid en kracht tegen de staatkundige vervolgingen, tegen de beperkingen der drukpers enz., en bij de veroordeling van Ney behoorde hij tot de weinigen, die het „niet schuldig” uitspraken.
Na de Revolutie van 1830 was hij van 9 Aug.-2 Nov. minister. Van 1832-1836 was hij, met korte onderbreking, minister van Buitenlandse Zaken en in Mrt 1835 tevens voorzitter van de ministerraad. In 1847 werd hij gezant te Londen, doch werd teruggeroepen in Mrt 1848. In Mei 1849 werd hij door het departement Eure afgevaardigd naar de Nationale Vergadering, waar hij zich bij de partij der „burchtgraven” voegde.
Na de staatsgreep van Napoleon III trok hij zich uit het openbare leven terug.Bibl.: Ecrits et discours (3 dln, 1863}; Vues sur le gouvernement de la France (1870). Zijn zoon Albert gaf uit Souvenirs du feu duc de Broglie (4 dln, 1886-1887).
Lit.: Guizot, Le duc de Br. (Paris 1870).
