zeer belangrijk Arabisch dichter uit de na-klassieke tijd, werd in 973 in het plaatsje Ma’arret al-No’man (in Syrië) geboren en stierf aldaar in 1057. Als kind verloor hij het gezicht door de kinderpokken, studeerde nochtans in zijn geboorteplaats en in Aleppo en verkeerde later enige tijd te Bagdad in literaire kringen, waarna hij zich voorgoed in zijn geboorteplaats vestigde.
De gedichten zijner jeugd, herhaaldelijk gedrukt in Egypte en Syrië, geven reeds blijk van meesterschap en een krachtig streven naar literaire zelfstandigheid, maar bewegen zich toch nog in conventionele banen en verraden sterk de invloed van den dichter Mutanabbi. In de gedichten van rijpere leeftijd gaat hij daarentegen geheel en al zijn eigen weg; zij ademen een onafhankelijke geest op godsdienstig en zedelijk gebied, onbeperkte vrijmoedigheid en diepe ernst, naast een sterk pessimisme. Zijn plaats in de Arabische literatuur is wel vergeleken met die van Voltaire in Frankrijk. Onder zijn latere werken zijn vooral te noemen de gedichtenbundel Loezoemiydt (waarover von Kremer in de Zeitschr. der Deutschen Morgenl. Ges. dl 31-33, 38) en de Risâlat al Goefrân, een met Dante’s Divina Commedia vergeleken (parodiërende) beschrijving van het Paradijs en van de Hel (uitgegeven in 1929 te Caïro).
