Leesteken dat aangeeft dat een lettergreep of woord nadruk krijgt: klemtoonteken, accent(teken). - Versch. schoolboeken in Vl.-België maken onderscheid tussen nadrukteken (bij één, vóór enz.) en accentteken (bijv. in vreemde woorden als variété, défilé enz.); zie verder de aanh.
Accenttekens. In onze taal kennen wij alleen het nadrukteken ... en het samentrekkingsteken ^ (haast niet meer gebruikt: mee, vleermuis). In ’t Frans echter geven de accenttekens klankverschil aan: é, è, ê, ô. Nemen wij nu zulke woorden over, dan behouden wij enkel: é in de laatste lettergrepen: café, logée enz., HEIDBUCHEL, Hoe zeg en schrijf ik het ? 33 (1962).
De lezer weet meestal goed waar hij de nadruk dient te leggen, zodat het nadrukteken in Nederlandse woorden slechts bij uitzondering wordt gebruikt... . Voor krijgt die nadruktekens alleen als men werkelijk bedoelt: ervoor, en niet erachter of erna, HEIDBUCHEL, Hoe zeg en schrijf ik het? 87 (1962).
Het nadrukteken duidt aan dat de schrijver een lettergreep of een woord sterk wil beklemtonen. Vooral op de woorden een en voor komen nadruktekens voor, VERBANCK, Beknopte Nederl. Grammatica (schoolboek) 37 (1963).
