(ook wel Sohar gespeld, het Hebr. woord voor „glans”) is de naam van een kabbalistisch boek (z Kabbala), in de vorm van een in het Aramees geschreven uitlegging van de Thora (de Pentateuch). Door de Kabbalisten werd het beschouwd als op grond van goddelijke inspiratie te boek gesteld door Simon, de zoon van Jochai, in de 2de eeuw na Chr.
Feitelijk is het van de hand van Mozes de Leon in Spanje in de 13de eeuw, dus middeleeuws. Wat de inhoud betreft, kan men neo-Platonische, gnostische en allegorisch-joodse invloeden en beschouwingen onderscheiden.Lit.: Franse vert. door Pauly in 6 dln (Paris 1906-12); een uittreksel in het Duits door E. Müller (Wien 1932); Engels door H. Sperling en Maurice Simon (5 dln, London 1931—’34); vgl. ook G. Sholem, Major Trends in Jewish Mysticism (New York 1941); E. Müller, Histoire de la mystique juive (1950).
