(Latijn, gezegelde aarde, naar de ingedrukte stempels der fabrikanten), moderne naam voor een soort aardewerk, naar men vroeger aannam voorzien van helderrood glazuur, een bewering die thans door velen in twijfel wordt getrokken. De fabricage was vooral in de Romeinse keizertijd verbreid.
Het is gevonden in alle plaatsen waar Romeinen zijn gekomen. De oudste terra sigillata werd vervaardigd in Italië, te Arezzo, te Puteoli en in de Povlakte. Later ontstonden er ook fabrieken in Gallië en het Neder-Rijnse gebied.Terra sigillata werd veelal in vormen vervaardigd, evenals terra cotta’s, vooral de rijker versierde stukken. De fabrikanten stempelden er meestal hun naam op. Met hulp van deze namen, de ontwikkeling van de vormen en van de decoratie heeft men nauwkeurig kunnen vaststellen, waar en wanneer de verschillende modellen zijn vervaardigd. Op die wijze is de terra sigillata een zeer belangrijk hulpmiddel bij de studie der Romeinse archaeologie. Een der voornaamste vindplaatsen van terra sigillata is Vechten bij Utrecht; de voorwerpen bevinden zich vnl. in de musea te Leiden en te Utrecht.
De terra sigillata, die in het oostelijk gedeelte van het eiland Lemnos in de buurt van Hephestias werd gevonden, gold in de Oudheid als universeel middel bij wonden, veroorzaakt door vergiftige pijlen en slangenbeten. Zij vond ook toepassing als inwendig geneesmiddel bij vergiftigingen en in het algemeen als wondermiddel.
Lit.: F. Oswald and F. D. Pryce, Introd. to the Study of T. S. (1920); Ch. Simonett, Führer Vindonissamuseum (1947), m. lit.opg.
