Grieks woord, dat oorspronkelijk een politieke groepering aanduidde; het is later in gebruik gekomen ter aanduiding van een „vermenging” op godsdienstig gebied. De neiging tot identificatie van vreemde goden met Griekse (en later' ook Romeinse) goden is zeer oud.
Men vindt haar reeds bij Herodotus. Maar eerst het Hellenisme biedt de vruchtbare voedingsbodem, omdat na Alexander de Grote een sterker contact der antieke cultuurkringen plaats vindt. Het oudste voorbeeld van een godsvoorstelling en cultus, die opzettelijk door syncretisme zijn ontstaan, is de combinatie van Egyptische en Griekse elementen in de figuur van Serapis. De in de klassieke Oudheid zo bloeiende godsdiensten van Isis en Mithras zijn sterk syncretistisch geweest. Men kan zelfs zonder overdrijving zeggen, dat de godsdiensten van het Romeinse Keizerrijk alle min of meer een syncretistisch karakter dragen; niet alleen worden eigen goden met vreemde vermengd, maar ook worden verschillende eigen goden als in wezen identiek gezien.Behalve in overgeleverde hymnen treedt het syncretistisch karakter sterk naar voren in de beeldende kunst, waar de attributen ener goddelijke gestalte aan verschillende religies worden ontleend, en ook in de magie, zulks op grond van de wens, geen enkel mogelijk aspect van de op te roepen goddelijke macht te verwaarlozen. Het syncretisme is een sterk wapen geweest in de hand der klassieke religie in haar strijd met het opkomende Christendom.
