Nederlands dichter (Amsterdam 10 Dec. 1693 - 13 Juni 1758), genoot een uitmuntende opleiding en was aanvankelijk bestemd voor Doopsgezind voorganger. Wegens zijn zwakke gezondheid wijdde hij zich echter aan de handel, en besteedde weldra zijn beste krachten aan de dichten tekenkunst.
Hij schreef een aantal vertalingen en enkele oorspronkelijke werken. Karakteristiek voor de poëzie van Feitama, die in zijn tijd in hoog aanzien stond, is het onophoudelijk herzien en polijsten van de vorm, waardoor wel zeer vloeiende versregels verkregen werden, doch alle leven en oorspronkelijkheid uit zijn werk verdween. Ook nadat zijn werken in druk waren verschenen, bleef hij voortdurend aan het veranderen, zoals de tweede uitgave van zijn Telemachus op iedere bladzijde uitwijst. In de 18de eeuw was dit werk dan ook voor vele dichters een toonbeeld van keurige taal en smetteloze poëzie.Bibl.: Fabricius (treurspel, 1720) en zinnespelen. Vertalingen: Titus en Vespasianus (1722, naar Comeille); Telemachus (1733, naar Fénelon); Hendrik de Grote (1743 en 1753 naar Voltaire). Nagelaten Dichtwerken (3 dln 1764).
