Nederlands krijgsman (Breda 21 Juni 1767 - Deventer 14 Febr. 1847), trad in 1777 in dienst als cadet en bereikte de rang van kolonel 8 Juli 1795; als zodanig streed hij met onderscheiding onder Dumonceau in de veldtocht in Noordholland in 1799, weshalve hij tot generaal-majoor werd bevorderd. In 1805 volgde zijn bevordering tot luitenant-generaal; in 1809 werd hij benoemd tot bevelhebber van Walcheren.
Bij de landing der Engelsen in Juli van dat jaar ontruimde hij echter zonder enige tegenstand zijn stelling bij het landingspunt, vervolgens Vere en Zuid-Beveland met het fort Bath. Dientengevolge werd hij door het Hoog Nationaal Gerechtshof veroordeeld tot cassatie, welk vonnis in 1814 door Willem I werd herroepen wegens incompetentie van genoemd Hof.
