aartsbisschop van Canterbury, Engels kerkelijk staatsman en theoloog (Langton-by-Wragby, Lincolnshire, ca 1165 Slindon, Sussex, 9 Juli 1228), studeerde en doceerde gedurende meer dan 20 jaar te Parijs, waar hij faam verwierf als theoloog, vooral als prediker en als commentator van de Bijbel. Zijn nieuwe indeling in hoofdstukken van de Vulgata-tekst geldt in hoofdzaak nog heden.
Waarschijnlijk is hij eveneens de dichter van de hymne Veni, Sancte Spiritus, die ook is toegeschreven aan paus Innocentius III . Deze, die Langton te Parijs had leren kennen, riep, paus geworden, hem in 1206 naar Rome en verhief hem tot kardinaal. In Dec. van hetzelfde jaar maakte de paus gebruik van een betwiste aartsbisschopskeuze te Canterbury om beide candidaten af te wijzen en in hun plaats Langton te laten verkiezen. Dit stuitte evenwel op principieel verzet bij koning Jan zonder Land, die weigerde Langton in Engeland toe te laten en niet terugschrok voor een hevig conflict met de paus. Eerst in 1213 kon Langton zijn aartsbisdom in bezit nemen. Als zijn onmiddellijke taken zag hij de verdediging van de vrijheid der canonieke verkiezingen, ook tegen ingrepen namens de paus, en de hervorming van de regering overeenkomstig het oude recht. Zijn aandeel in het tot stand komen van de Magna Charta van 1215 is groot geweest, hoewel misschien geringer dan vaak wordt aangenomen. Hij stond aan de zijde der baronnen zolang dezen niet hun toevlucht namen tot geweld. Daarna sloot hij zich bij de koning aan (die door paus Innocentius werd gesteund) en trachtte te bemiddelen. Hij weigerde echter de excommunicatie van de baronnen af te kondigen, werd door de paus geschorst en vertrok naar Rome om zijn zaak te bepleiten. Eerst in 1218 keerde hij in Engeland terug, waar hij de Kerk reorganiseerde overeenkomstig de decreten van het Lateraanse concilie (1215), dat hij had bijgewoond.DR A. G. JONGKEES
Lit.: F. M. Powicke, Stephen Langton (Oxford 1928); K. Major, Acta Stephani Langton, Cantuariensis archiepiscopi, A. D. 1207-1228 (Canterbury and York Soc. CXVIII, Oxford 1950).
