vroegere Franse provincie tussen Languedoc, de Middellandse Zee, de Pyreneeën en het graafschap Foix gelegen, vormt thans ongeveer het departement Pyrénées-Orientales. Haar hoofdstad was Perpignan en zij ontleende de naam aan een rivier en aan de oude hoofdstad Ruscino.
In 50 v. Chr. veroverden de Romeinen het land en behielden het tot 462 n. Chr., toen zij door de West-Goten verdreven werden. In 720 werd het door de Saracenen bezet, doch dezen moesten het in 759 afstaan aan Pippijn de Korte, die het bij Aquitanië voegde. Karel de Grote liet het door eigen graven besturen, wier waardigheid in 915 erfelijk werd. Na hun uitsterven in 1163 verviel het graafschap volgens een testament in 1177 aan Alfonso II, koning van Aragon, maar bleef onder de leenheerschappij van Frankrijk.
Lodewijk IX deed in 1258 geheel afstand van zijn souvereiniteitsrechten op Roussillon. Het graafschap bleef nu bij Spanje tot 1642. In dat jaar maakte Lodewijk XIII zich meester van Perpignan en tevens van het gehele land en in 1659 bij de Vrede der Pyreneeën werd deze verovering aan Lodewijk XIV afgestaan. Doordat het land door de gemakkelijke verbinding door de Perthuspas en de Col de la Perche lang tot Catalonië heeft behoord, laat zich verklaren, dat hier de Catalonische taal en zeden het sterkst hebben stand gehouden. Van het overige Frankrijk is het door de Monts Corbières gescheiden en staat daarmee door een spoorweg in verbinding.
