een der grootste Duitse psychiaters (Stolp, Pommeren 25 Sept. 1877) uit de school van Krapelin. In de loop van zijn ontwikkeling maakte hij zich los van het nosologisch beginsel bij de ordening van de veelvuldigheid van de psycho-pathologische verschijningsvormen om met Hoche de grootste aandacht te geven aan de leer der symptomencomplexen of syndromen en der reactievormen.
Het duidelijkst komt dit uit in zijn opvattingen over de dementia praecox. In 1924 uitte hij als zijn mening, dat aan de dementia praecox als groep van ziekten geen zelfstandig bestaansrecht zou toekomen. Hij was overtuigd, dat de dementia praecox geheel in de exogene reactievormen zou opgaan. Bumke heeft het bewijs hiervoor niet kunnen leveren.
Het staat echter vast, dat zijn uiteenzettingen het klinisch en theoretisch inzicht hebben verdiept. Bumke heeft voorts het gebied van de psychiatrie verruimd door tal van cultuurverschijnselen in psychiatrisch licht te zien. De resultaten van deze onderzoekingen zijn neergelegd in Kultur und Entartung (1922). De klinische betekenis van Bumke’s werk leert men het beste kennen uit zijn Lehrbuch der Geisteskrankheiten, waarvan vele herdrukken het licht zagen.
In 1941 verscheen Gedanken über die Seele, een werk dat blijk geeft van een grote critische intelligentie, ook aan hen, die zijn psychologische inzichten niet delen. Het zwakst is Bumke in zijn afwijzing van de leer van Freud en van alle diepte-psychologie.Bumke is aan verschillende Duitse universiteiten, o.a. te Breslau en Leipzig, hoogleraar in de psychiatrie geweest. Hij werd in 1927 opvolger van Krapelin aan de universiteit te München. Na de Duitse nederlaag in 1945 moest hij zijn ambt neerleggen.
PROF. DR H. C. RÜMKE.
