Sir William, Canadees geneesheer (Bond Headj Ontario, 12 Juli 1849 - Oxford, Engeland, 29 Dec. 1919), werd in 1872 te Montreal tot arts bevorderd en was daarna verbonden aan de staf van de McGill-universiteit te Montreal. Van 1884-1889 doceerde hij inwendige geneeskunde te Philadelphia en van 1889-1905 te Baltimore aan de pas gestichte Johns Hopkins Medical School.
In 1905 aanvaardde hij het ambt van Regius Professor of Medicine te Oxford, waar hij bleef tot zijn dood. Osler was een scherpzinnig clinicus en een zeer begaafd spreker, schrijver en docent. Zijn Principles and Practice of Medicine (1ste druk 1892) werd vele malen herdrukt en vertaald; in de bewerkingen van Th. McCrae en H. A. Christian doet het nog heden dienst als standaardwerk.
In 1908 stichtte Osler The Quarterly Journal of Medicine. Belangrijke bijdragen leverde hij tot de geschiedenis der geneeskunde; zijn rijke bibliotheek op dit gebied legateerde hij aan de McGill-universiteit te Montreal en beschreef hij in Bibliotheca Osleriana (Oxford 1929). Zijn naam is verbonden aan verschillende ziekten, o.a. de hereditaire haemorrhagische tele-angiëctasiën (z haemorrhagische diathese). Hij was ook een uitstekend incunabelkenner, hetgeen blijkt uit zijn Incunabula medica (Oxford 1915); van 19121919 was hij voorzitter van de Bibliographical Society te Londen.DR H. J. VIERSMA
Lit.: Harvey Cushing, The Life of Sir W. O. (2de dr. 1946); E. Gittings Reid, The Great Physician (1921).
