een van de deelnemers aan de strijd voor de eenheid in Italië (Russo 22 Oct. 1812 - bij Genua 1 Aug. 1866), was geneesheer maar werd in 1843 door zijn deelneming aan de Oostenrijk vijandige bewegingen gedwongen het land te verlaten. Van zijn verblijf in Parijs keerde hij in 1846 terug.
Hij werd in het liberale ministerie van Pellegrino Rossi te Rome opgenomen, maar moest na de vermoording van Rossi (15 Nov. 1848) de wijk nemen, omdat de Republikeinen het heft in handen kregen. Na de restauratie van de pauselijke macht door de Fransen heerste de reactie en was er voor hem te Rome evenmin plaats. Het enige wat de monarchaal-liberalen overbleef was de Sardinische regering te Turijn. Hier redigeerde Farini een dagblad en werkte hij samen met Cavour. In 1859 bewerkte hij de vereniging van Emilia en Modena met Sardinië en werd in 1860 Italiaans minister van Binnenlandse Zaken; in 1862 eerste minister. In 1863 moest hij ontslag nemen wegens geesteszwakte.Lit.: E. Parri, L. C. F. (1878); G. Badiali, L. C. F. (1878); L. Messadaglia e L. Rava, La Giovinezza di un dittatore, L. C. F. (1914).
