Portugees staatsman (Dianteria (Beira) 9 Dec. 1782 - Lissabon 3 Febr. 1845), werd na het uitbreken van de opstand te Oporto (1820) lid en secretaris van het Voorlopig Bewind. De Constituerende Cortes benoemden hem in 1821 tot lid van het definitief regentschap.
Korting Johan VI benoemde hem tot minister van Justitie. Na de tegenomwenteling in 1823 vluchtte hij naar Engeland, maar keerde in 1826 terug. Toen dom Miguël zich meester maakte van de troon (1828), begaf hij zich opnieuw naar Engeland, om drie jaar later te repatriëren en in 1832 de portefeuille van Financiën te aanvaarden. Carvalho was het die dom Pedro naar de hoofdstad geleidde; hij bracht het leger op 62 000 man en vernietigde het gezag van dom Miguël.
Daarna kon hij zich wijden aan de hervorming van het bestuur in liberale geest. Onder Maria da Gloria, die Pedro in 1834 opgevolgd was, wilde Carvalho als gematigd liberaal niet verder gaan dan de constitutie van dom Pedro. In Sept. 1836 brak de revolutie uit ten gunste van de constitutie van 1820, zodat Carvalho en zijn medestanders moesten aftreden, maar in Nov. 1836 was Carvalho een der hoofdleiders der contrarevolutie. Toen deze mislukte, nam hij de wijk naar Engeland.
Na zijn terugkeer (1842) werd hij vice-president van de Alta Camara en voorzitter van het hooggerechtshof.Lit.: J. d’Arriaga, Historia da Revolucao, José da S. G. e o seu tempo; A. Vianna, Documentos para a historia contemporanea. José da S.
G. e o seu tempo (Lisboa 1891-1894), 3 vol.
