Iers nationalist (Blackrock bij Dublin 4 Sept. 1851 Londen 4 Aug. 1927), zoon van de advocaat en agitator John Blake Dillon, studeerde in de geneeskunde. Sedert 1880 had hij zitting in het Lagerhuis en streed daar voor Homerule, in Ierland ageerde hij hevig voor de Landleague, samen met Parnell en O’Brien, maakte propaganda voor de Ierse zaak in Amerika en Australië en onderging daarom talrijke malen gevangenisstraf.
Als opvolger van Mac Carthy was hij van 1896-1898 leider van de Ierse nationalisten, nadat hij gebroken had met Parnell en O’Brien. Wegens zijn heftige taal tegen koningin Victoria en minister Chamberlain werd hij in 1897 als parlementslid geschorst. In het begin van de 20ste eeuw sloot hij zich aan bij de Ierse nationalisten van Redmond*, die aansluiting zochten bij de Liberalen om daardoor home-rule te verkrijgen. In 1905 weer in het Parlement gekozen, weerde hij zich dan ook geducht bij de parlementswet van 1911 (z Parlement) en in 1914 nam hij deel aan de conferentie in Buckingham-palace over de Ierse kwestie. Tijdens Wereldoorlog I was hij loyaal pro-Engels, maar ontraadde de invoering van dienstplicht in Ierland, omdat dit slechts Sinn Fein zou versterken. Na de dood van Redmond was hij leider van de Nationalisten, maar werd nog in hetzelfde jaar bij de verkiezingen door Sinn Fein verslagen (1918). Daarna speelde hij geen rol meer als te gematigd.Lit.: P. P. O’Connor, The Parnell Movement (1886); William O’Brien, Recollections (1906).
