eig. : „De Isengrimo et Reinardo", een Latijns episch gedicht van ruim 3000 disticha, door Magister Nivardus in de omgeving van Gent in 1149 voltooid. Het bevat in zeven boeken een 12-tal dierverhalen, onderling met elkaar verbonden en waarin de „held” Isengrimus (de wolf) steeds de dupe wordt van Reinaerts slimheid.
Volgens het nieuwste onderzoek zou de dichter zijn stof niet alleen aan de klassieke, oorspronkelijk Oosterse, dierfabel hebben ontleend, maar evenzeer of meer nog aan de autochthoon-Germaanse. Zelfs voor de omraming wordt Oosterse invloed in twijfel getrokken. Magister Nivardus zou dan sterker dan de auteur van Ecbasis Captivi met de volkstraditie verbonden zijn geweest. Daarentegen is de invloed van de Isengrimus als individueel kunstwerk op de verdere ontwikkeling van het dierenepos gering te achten. Zijn onafhankelijkheid blijkt uit de strekking van zijn gedicht, t.w. die van felle hekeling van de gehele maatschappij van hoog tot laag, inz. van de geestelijkheid.Uitg.: E. Voigt (Halle 1884) ; Nederlandse vertaling van J. van Mierlo (Antwerpen 1946).
Lit.: L. Willems, Etude sur Tlsengrimus (Gand 1895); J. v. Mierlo, in : Versl. en Meded. v. d. Kon. Vlaamse Akad. 1943.
