wereldtaal, oorspronkelijk een gewijzigd Esperanto, dat thans echter door veranderingen in grammatica, vocabulaire en wijze van woordvorming aanmerkelijk daarvan afwijkt.
Toen in 1907 de Internationale Vereniging van Academies, daartoe aangezocht, zich onbevoegd verklaarde tot de keuze van een wereldtaal, werd een comité geconstitueerd, dat zich met deze taak zou belasten. Door dit comité werd in principe Esperanto aangenomen, maar met de wijzigingen voorgesteld in het rapport der secretarissen (L. Couturat en L. Leau) en in het anoniem ingezonden ontwerp Ido. (Dit ontwerp, dat geruime tijd aan markies L. de Beaufront is toegeschreven, zou volgens latere publicaties van Couturat afkomstig of door hem geïnspireerd zijn).
De meerderheid der esperantisten heeft zich met genoemd besluit niet kunnen verenigen, waarop door de voorstanders van het nieuwe systeem, dat Ido werd genoemd, de verbreiding daarvan ter hand werd genomen.
Uitgaande van het standpunt, dat een wereldtaal vóór alles een hoogst mogelijke graad van volmaaktheid moet hebben, heeft men in de loop der jaren tal van veranderingen aangebracht.
Het aantal publicaties in en over Ido bedraagt vermoedelijk enkele honderden, meest leer- en woordenboeken. Ido heeft de laatste 20 jaren vrij sterk aan betekenis ingeboet (z wereldtalen).
Lit.: Otto Jespersen, Historio di nia lingvuo (Lüsslingen 1912); W. Caspers, Leerb. d. wereldtaal Ido (Overschie 1919); L. de Beaufront, Kompleta gramatiko detaloza di la linguo intemaciona Ido (Esch - Alzette 1925).
