is de binding van water. In meer algemene zin spreekt men van solvatatie, wanneer niet water, maar bijv. alkohol gebonden wordt.
Men spreekt van de hydratatie van watervrije zouten, waarbij een bepaald aantal moleculen water als kristalwater wordt gebonden, bijv.: kopersulfaat tot CuS04.7H20 en natriumsulfaat tot Na2S04.10H20. Het omgekeerde proces is de dehydratatie. Zeer belangrijk vooral is de hydratatie van de ionen, bijv. het oplossen van keukenzout in water is alleen mogelijk, wanneer de grote roosterenergie van het kristal wordt overwonnen.Dit geschiedt nu doordat de afzonderlijke geladen natrium- en chloorionen zich met neutrale watermoleculen omringen, waarbij een grote energie, de hydratatie-energie, vrijkomt, die vrijwel met eerstgenoemde energie overeenstemt.
Het kleine verschil is de oploswarmte van het zout. Ook bij de colloïden , en wel bij de hydrophiele colloïden, speelt de hydraatmantel, gevormd door de gebonden watermoleculen, een belangrijke rol bij de stabiliteit. Door toevoeging van zouten of alkohol e.d. wordt de hydratatie verminderd, hetgeen tot „uitzouten” kan leiden (z colloïden; vgl. ook hydrolyse).
PROF. DR J. A. A. KETELAAR.
