graaf, een der aanvoerders van de Boheemse opstand van 1618 (kasteel Lipnitz 24 Febr. 1567 - Pernau, Lijfland, 28 Jan. 1640), was een invloedrijk Protestants edelman in Bohemen (van Duitse moedertaal), die een der voornaamste leiders werd bij het verzet van de Boheemse Stenden tegen de toepassing van de „Majesteitsbrief” van keizer Rudolf II (z Bohemen, geschiedenis). Hij nam het initiatief tot het gooien van de keizerlijke stadhouders Martinic en Slavata uit het venster van de Praagse burcht.
Hij voerde daarna het leger der opstandelingen aan en belegerde tevergeefs Wenen in 1619. Na de nederlaag der opstandelingen in de slag bij de Witte Berg (1620) vluchtte hij met de „Winterkoning”, Frederik van de Palts, uit Bohemen en kwam na allerlei omzwervingen ten slotte in dienst van Gustaaf Adolf van Zweden. Na de slag bij Lützen (1632) trok hij met een afdeling naar Silezië, waar hij bij Steinau door de keizerlijke veldheer Wallenstein gevangen werd genomen, echter weldra weer werd losgelaten. Dit laatste gold aan het Weense hof als een der bewijzen van het verraad van Wallenstein.Lit.: H. Hallwich, H. M. T. als Zeuge im Prozess Wallenstein (1883).
