(in de Oudheid Kaipha of Hefa), havenstad in het Israëlische deel van Palestina, gelegen op 32°48' N.Br. en 350 O.L.v.Gr. aan de Baai van Akka, telt (1946) 145 430 inw., waarvan 74 230 Joden. De stad, die de laatste jaren sterk in omvang en betekenis vooruit is gegaan, vooral door Joodse immigratie, zag haar bevolking in 15 jaar bijna verdrievoudigen en heeft thans moderne voorsteden op de hellingen en de top van de 170 m hoge Karmel, aan de voet waarvan de oude stad gelegen is, en in de vlakte ten N.O. van de stad.
Men vindt in Haifa een technische hogeschool. De in 1933 gereedgekomen, moderne haven, tegen de N.-wind beschermd door een 2200 m lange, zware golfbreker, ligt in de enige natuurlijke inham aan de oostkust van de Middellandse Zee en biedt plaats aan schepen tot 11 m diepgang. Er zijn kaden, open en overdekte opslagruimten, koelhuizen en scheepsreparatiegelegenheden. Het havenverkeer bedraagt (1946) 5 335 326 ton (excl. olie). Tot 1944 was Haifa een vrijhaven met een aanzienlijk doorvoerverkeer naar Transjordanië en Irak. Daarenboven is hier het eindpunt van twee oliepijpleidingen van Kirkoek (Irak) uit.
In de modern geoutilleerde oliehaven met 24 opslagtanks (capaciteit 264 000 ton) kunnen zes tankschepen tegelijk geladen worden. De olie-overslag bedraagt (1946) 4 413 000 ton.Spoorwegen verbinden de stad met het Suez-kanaal (dubbel normaalspoor), met de Hedsjas (smalspoor), terwijl in 1942 een normaalspoorlijn naar Beiroet werd geopend, welke evenwel in 1946 weer gesloten werd. Er zijn voorts scheepvaarten luchtvaartverbindingen met alle delen der wereld. Sommige Israëlische rederijen zijn te Haifa gevestigd. Er is te Haifa belangrijke textiel-, cement-, zeep-, sigaretten- en meelindustrie, voorts een ijzergieterij, spoorwegreparatiebedrijf en olieraffinaderij. Uitgevoerd worden o.a. olie, citrus-vruchten, potas, cement, zeep, granen, huiden. Ingevoerd worden: machinerieën, bouwmaterialen, kolen, ijzer, textiel. Op 22 Apr. 1948 viel Haifa in handen van de Israëlische troepen.
W. VAN DE BUNT
