Frans literair-historicus (Orléans 5 Aug. 1857 - Parijs 15 Dec. 1934), was eerst leraar te Toulouse en in 1886 huisonderwijzer van de latere tsaar Nicolaas II, later leraar aan en directeur van de Ecole Normale Supérieure en sinds 1900 aan de Sorbonne verbonden. Hij is de grondlegger van de wetenschappelijke, d.i. de historische, methode in de studie van de letterkunde, welke de schrijver plaatst in het kader van zijn tijd en zijn milieu, de teksten, na zorgvuldig bronnenonderzoek, philologisch vaststelt om ze daarna stylistisch en psychologisch te verklaren.
Als model geldt zijn uitgave van de Premières Méditations van Lamartine (1915). Deze methode, uit aesthetische en politieke overwegingen bestreden, werd later algemeen aanvaard. Hij gaf een waardevol handboek met zijn Histoire de la littérature française (1894, 18de zeer herz. dr. 1924) en onmisbaar documentatiemateriaal in zijn Manuel bibliographique de la litt. fr. moderne (3 stkn 19091912; 1925).DR R. WIARDA
Bibl.: o.a. Nivelle de la Chaussée et la Comédie larmoyante (1888. diss.; nieuwe uitg. 1903); Bossuet (1890); Boileau (1892); Hommes et livres, Etudes morales en littéraires (1895); Corneille (1896); L’Art de la prose (1909), Lettres Philosophiques de Voltaire (éd. critique 1909) ; Esquisse d’une histoire de la tragédie française (1920); Hist. de la litt. fr. illustrée (1923); Méthodes de l’histoire litt. (1925) ; Montaigne (1929) ; Etudes d’hist. litt. (1930) Vauvenargues (1930); Montesquieu (1932).
Lit.: Mélanges offerts par ses amis et ses élèves à G. L. (Paris 1922) ; A. Cahen, G. L., la carrière et l’œuvre (Rev. universitaire, 1935); Romanic Rev. dl 26; Ph. v. Tieghem, Tendances nouvelles en histoire litt. (1930).
