was een oorlogsmiddel, hetwelk hoofdzakelijk ter zee gebruikt werd om vijandelijke schepen in brand te steken. Volgens de Byzantijnse overlevering werd er het eerst gebruik van gemaakt in 772, bij de verdediging van Constantinopel tegen de Arabieren.
De Byzantijnen waren er mee bekend gemaakt door de Syriër Callinikos. Het was in de zeeoorlog een machtig strijdmiddel. Samenstelling en gebruik waren staatsgeheim, en tot de huidige dag verkeert men dienaangaande in het onzekere. Vast staat, dat het werd geworpen of gespoten door een metalen buis, welke gewoonlijk in de voorsteven van een schip was ingebouwd.
Waarschijnlijk werd hierdoor een brandbare vloeistof gedreven, en werkte het geheel als vlammenwerper. Ook werd „Grieks vuur” van dezelfde of andere samenstelling in aarden potten uit de mast of door middel van werpmachines op het vijandelijk schip geworpen, waar het brand veroorzaakte. Volgens alle berichten was het door water niet onschadelijk te maken. Als samenstellende delen worden naphta, zwavel en hars genoemd.
Bij latere kroniekschrijvers is „Grieks vuur” een verzamelnaam voor de „vuurwerken”, welke nog eeuwen lang in de oorlog te land en ter zee op allerlei wijzen werden gebruikt.
