naam van een Arabische dynastie, die van de 4de tot het begin der 7de eeuw n. Chr. over een Arabische staat regeerde, die zijn centrum had in het Oost-Jordaanland, maar geen vaste hoofdstad.
De Ghassanieden waren volgens de overlevering van Zuidarabische afkomst en, sedert hun optreden in de historie, ijverige aanhangers van de monophysietische leer. Hun rijk vormde een vazalstaat van Byzantium en grensde in het O. aan het Arabische rijk der Lachmieden (hoofdstad Hira), dat in dezelfde tijd een vazalstaat van het Perzische Rijk was.De twee beroemdste vorsten dezer dynastie, over wie ook de historische gegevens het zekerst zijn, waren al-Harith (V) ibn Djabala (’Agevac rov Taflaka, 529-569) en zijn zoon al-Moendhir (III). Al-Harith genoot het vertrouwen van Justmianus, die hem tot phylarch en patricius verhief en hem als hoofd van alle Arabische stammen in Syrië erkende. Als zodanig beoorloogde hij de Perzisch georiënteerde Lachmieden. In het eind van zijn regering geraakte hij in conflict met de keizer en eindigde zijn leven als gevangene te Constantinopel.
De regering van zijn zoon al-Moendhir kwam op dezelfde wijze tot een einde. Kort daarna stortte het rijk der Ghassanieden ineen, waardoor de Perzen onder Chosrau Parwiz gelegenheid kregen Syrië te veroveren (613). De laatste afstammeling dezer dynastie, Djabala (VI) ibn Ayham streed in 636 met de Byzantijnen tegen de Mohammedaanse veroveraars.
Lit.: Th. Nöldeke, Die Ghassanischen Fürsten (Abh. Kgl. Ac. der Wiss., Berlin 1887).
