Duits natuurkundige (Rinteln 14 Oct. 1840 Marburg 17 Jan. 1910), eerst leraar, daarna in 1866 buitengewoon hoogleraar in de natuurkunde te Göttingen, in 1870 gewoon hoogleraar aan de polytechnische hogeschool te Zürich, in 1871 aan die te Darmstadt, in 1875 hoogleraar in de physica te Würzburg en in 1887 te Straatsburg. In 1895 werd hij opvolger van Helmholtz als president van de „Physikalisch-Technische Reichsanstalt” te Berlijn en van 1899-1905 honorair-hoogleraar te Berlijn.
De proefondervindelijke natuurkunde heeft zeer veel aan hem te danken, door zijn verbeteringen der meetmethoden op het gebied van de electrische stromen en het magnetisme. Hij vond, dat de weerstand van sterke electrolyten evenredig met de wortel uit de concentratie verandert (z Debije-Hückeltheorie). Het door hem geschreven Lehrbuch der praktischen Physik (Leipzig 1870) werd spoedig in alle laboratoria gebruikt. Hij redigeerde zelf nog de 1 ide druk in 1908.
