koning van SAKSEN (Dresden 23 Apr. 1828 - Sibyllenort 19 Juni 1902), oudste zoon van koning Johann studeerde aan de universiteit te Bonn, doch de omstandigheden noodzaakten hem in 1848 naar Dresden terug te keren. Hij onderscheidde zich in 1849 in de Duits-Deense oorlog, inzonderheid bij de bestorming van de Düppeler Schansen.
Later werd hij commandant der infanterie, maar hij legde zich tevens met ijver toe op de staatswetenschap. Daarenboven nam hij als lid der Eerste Kamer in Saksen deel aan de wetgevende arbeid. In 1866 voerde hij bevel over de Saksische troepen, waarmede hij zich bij de Oostenrijkers voegde. Na de stichting van de Noord-Duitse Bond benoemde de koning van Pruisen hem tot generaal-en-chef van het 12de of Saksische legercorps, waarmede hij in 1870 tegen Frankrijk te velde trok. Na het overlijden van zijn vader (29 Oct. 1873) besteeg hij de Saksische koningstroon. Zijn huwelijk met prinses Carolina van Wasa bleef kinderloos. Zij bracht in 1867 de „Albert-Verein” tot stand, een vereniging tot vrijwillige ziekenverpleging in de oorlog, waarvan de leden zich Albertinerinnen noemden.Lit.: Johann Georg zu Sachsen, Albert, König von Sachsen (1922); P. Hassel, Aus dem Leben König Alberts von Sachsen, 2 T., 1898-1900; H. v. Nostiz, Dem Gedächtnis König Alberts von Sachsen (1922).
