(wiskunde) noemt men in de algebra de bewerking, waardoor uit een stelsel algebraïsche- of differentiaalvergelijkingen een ander stekel wordt afgeleid, waarin één of meer der oorspronkelijke onbekenden ontbreken, waarbij het meestal de bedoeling is, dat het nieuwe stekel geen onderling afhankelijke vergelijkingen bevat. In die zin opgevat, moet het aantal vergelijkingen telkens zoveel kleiner worden, als het aantal onbekenden bedraagt, dat geëlimineerd is, en kan in het bijzonder uit een stekel van n vergelijkingen met n - I (niet homogene) onbekenden één en niet meer dan één zgn. resulterende vergelijking worden afgeleid.
Indien de vergelijkingen algebraïsch zijn, noemt men het eerste lid van de op nul herleide resulterende vergelijking de eliminante* of resultante van het oorspronkelijke stekel. Indien de gegeven n vergelijkingen lineair zijn, is de eliminante de determinant, gevormd uit de coëfficiënten van het stekel, terwijl men, ingeval de vergelijkingen van hogere graad zijn, de eliminatie volgens verschillende methoden (eliminatiemethoden) kan volvoeren, die gewoonlijk beogen, het gegeven stekel tot een stekel lineaire vergelijkingen te herleiden, waardoor de eliminante in de vorm van een determinant kan worden verkregen. De meest gebruikelijke eliminatiemethoden voor tweehogere machtsvergelijkingen f (x) = A0xn + A1 xn-1 + . . . + An-1 x + An = o en g (x) = B0xm + B1xm-1 + ... + Bm_1 x + Bm = o zijn die van Sylvester, Euler en Bezout.Lit.: F. Schuh, Lessen over de hoogere algebra I en II (Groningen 1924); B. L. v. d. Waerden, Moderne Algebra II (Berlin 1931).
