Frans staatsman (Carpentras 18 Juni 1884), zoon van een bakker, werd door beurzen in 'staat gesteld te studeren, gaf, na de Ecole Normale te [hebben afgelopen, les in geschiedenis, werd in 1919 als radicaal-socialist in de Kamer gekozen. Hij trad het eerst als minister op in het kabinet Herriot van 1924- In de radicaal socialistische partij speelde hij een rol van betekenis door zijn consequent verzet tegen samengaan met Poincaré en de Union Nationale, waardoor deze gesteund werd.
In het algemeen heeft Daladier altijd het oog gericht gehouden op het linkse element in de Franse politiek en met de gevoeligheden daarvan rekening willen houden. In dit opzicht moest hij zich vaak stellen tegenover Herriot, de radicaal-socialistische voorman, die meer rechts was georiënteerd.Zijn eerste eigen ministerie vormde Daladier in Febr. 1933- Het viel in Oct. van hetzelfde jaar. In Jan. 1934 vormde hij een nieuw kabinet. Hij trad voortvarend, wellicht te voortvarend, op tegen de Parijse relletjes van de 6de Febr. naar aanleiding van het Stavisky-schandaal, die vooral uitgingen van rechts gerichte groepen. Dit zette ook buiten deze groepen zelf voldoende kwaad bloed om hem tot aftreden te nopen.
Hij trad weer naar voren in de Volksfronttijd, o.a. als minister van Oorlog.
In Apr. 1938 vormde hij zijn derde ministerie, dat vooral met de steeds slechter wordende internationale toestand te kampen kreeg. Hij nam deel aan de samenkomst van München en werd in Frankrijk als redder van de vrede toegejuicht. Over het geheel was de Franse buitenlandse politiek in deze tijd niet meer dan een copie van de Britse. Het origineelst was wellicht nog de bruuske reis, die Daladier maakte naar Corsica en Tunis, waarop het fascistische Italië het oog had geslagen: waar het Frankrijk zelf betrof, kende hij geen „appeasement”.
Na het uitbreken van Wereldoorlog II werd zijn kabinet veranderd in een oorlogskabinet (13 Sept. 1939). Op 20 Mrt 1940 werd het echter ten val gebracht, omdat Daladier, uit vrees de Sovjets te provoceren, geen hulp verleende aan het door dezen aangevallen Finland. In het nu optredende kabinet-Reynaud bleef hij minister van Oorlog. De verhouding tussen Daladier en Reynaud liet echter te wensen over.
Na de ineenstorting van Frankrijk was Daladier onder degenen, die met de „Massilia”, een voor prominente Fransen uitgerust schip, naar Afrika gingen, in de hoop daar het Franse verzet te kunnen voortzetten. Op bevel van Pétain moest het echter met zijn opvarenden naar Frankrijk terugkeren, voordat het gemeerd was. In 1942 was Daladier één van de beklaagden van het proces van Riom, dat de Vichy-regering aanhangig had gemaakt, om de schuld van door haar niet gewaardeerde staatslieden en militairen aan de nederlaag te bewijzen. Het proces liep op niets uit (het werd sindsdien verdaagd), maar de rest van de oorlog bracht Daladier in Franse en Duitse gevangenschap door.
In Juni 1947 werd hij weer in de Franse Kamer gekozen. Tot nog toe is hij in de Franse politiek echter niet weer op de voorgrond getreden.
j. R. EVENHUIS
Bibl.: Ce que veut la France (1939); La défense du pays (1939); Réponse aux chefs communistes (1946).
Lit.: Y. Lapaquellerie, E. D. (Paris 1940).
