Portugees dichter van adellijke afkomst (Ponte da Barca, volgens anderen Ponte de Lima 1530-1596), wordt gewoonlijk ,,de zachte Limazanger” genoemd, omdat hij in zijn gedichten het kleine riviertje Lima verheerlijkt, aan welks oevers hij het grootste gedeelte van zijn leven doorbracht. Francisco de Sa-de-Miranda, die eveneens in de provincie Minho, in zijn Quinta da Tapada, teruggetrokken leefde, werd in 1553 zijn leermeester in de dichtkunst.
Deze had, evenals Boscan en Garcilaso in Spanje, in Portugal de „nieuwe school” gesticht. Bernardes sloot zich hierbij aan en kwam daarna met Antonio Ferreira en Andrade de Caminha, die eveneens tot deze richting behoorden, in aanraking. In 1576 begeleidde hij den gezant van koning Sebastian, Pedro de Alca§ova Carneiro, naar Madrid; in 1578 nam hij aan de ongelukkige Afrikaanse veldtocht deel. Hij geraakte in gevangenschap en werd vrijgekocht, maar toch schijnt hem deze ramp van zijn levensmoed en dichterlijke kracht beroofd te hebben, want hetgeen hij na deze tijd voortbracht, is van zeer weinig betekenis. Philips II gaf hem in 1583 een klein ambt aan het hof, waardoor hij voor gebrek bewaard bleef. Eerst na 1779, nadat door José Thomas de Aquino een deel der commentaren uitgegeven was, die Faria y Sousa omstreeks het midden der 17de eeuw over de werken van Camöens geschreven heeft, is Bernardes zonder grond beschuldigd, de manuscripten van Camöens gestolen en de inhoud aan zijn gedichten toegevoegd te hebben.Bibl.: 3 deeltjes eenvoudige en innige herdersgezangen en elegieën: O Lima (Lisboa 1596, 1633, 1761, 1820 en 1923); 20 zeer poëtische idyllen en 33 brieven, Rimas varias; Flores do Lima (Lisboa 1596, 1633, 1770); Varias rimas ao bom Jesus (Lisboa 1594» het laatst in 1770).
