of Elissa, volgens de sage stichtster van Carthago, was de dochter van een koning van Tyrus, door sommigen Agenor of Belus, door anderen Mutto of Methres genoemd en zuster van Pygmalion. Laatstgenoemde deed Dido’s echtgenoot, door sommigen Acherbas of Sicharbas, door Vergilius Sychaeus genoemd, ombrengen.
Met de schatten van haar gemaal en een aantal Tyriërs scheepte Dido zich volgens de sage in, om een nieuwe woonplaats te zoeken. Zij landde in Libye, niet ver van Utica, en stichtte op grond, die zij van de Numidische koning Hiarbas (Iarbas) gekocht had, een burcht, Byrsa (Vel of Huid) genaamd. Dit gaf aanleiding tot de sage, dat zij zoveel grond gekocht had, als zij met een koehuid bespannen kon, en dat zij toen die huid in dunne repen deed snijden, om daarmede een grote uitgestrektheid te omspannen. Bij deze burcht ontstond Carthago, waar zij zich later op een brandstapel vrijwillig om het leven bracht, hetzij om de aanzoeken van Hiarbas te ontgaan, hetzij, zoals Vergilius het in de Aeneis voorstelt, uit verdriet over de trouweloosheid van Aeneas. De sage in haar eenvoudigste vorm (vrij van alle list en liefde) kwam reeds voor bij de Griekse schrijver Timaios; pas bij de tragedie-schrijver Naevius werd waarschijnlijk Aeneas met Dido in verbinding gebracht; op hem gaat Vergilius’ liefdesdrama terug. Modernen hebben vermoed, dat Dido slechts een andere naam is voor de Carthaagse godin Tanit. In elk geval is Dido te Carthago als godin vereerd. De betekenis van de naam is onzeker; vermoedelijk is hij Semietisch en betekent geliefde. Het omspannen met repen runderhuid komt bij vele volkeren voor en dient tot afweer van boze geesten.Lit.: Meltzer in Roscher, Lex. d. griech. und röm. Mythologie I, 1012-1018.
