(1) is het oostelijkste departement van Algerië, in het O. aan Tunis grenzend. De oppervlakte bedraagt 87 502 km3, het aantal inw. 2 727 766.
Er is veel wijnbouw (z Algerië). — (2), hoofdstad van het evenzo genoemde departement in Algerië, ligt op 36° 30' N.Br. en 6° 30' O.L. v. Gr. op een hoogvlakte van kalksteen, bijna 600 m boven de zee aan de voet van een steile rotswand, die een derde van de stad omgeeft, en aan een diepe rotskloof, waardoor een kleine rivier vloeit, weshalve zij alleen in het W. door middel van een smalle landtong en in het Z. o.a. langs de brug El Kantarah toegankelijk is. De oude Romeinse brug is in 1857 ingestort en door een nieuwe vervangen. Constantine telt 106 830 inw.
Zetel van een bisschop. Er is een belangrijke wol- en lederindustrie en er wordt handel gedreven met het binnenland. In de stad en in de omgeving treft men vele overblijfselen uit de Romeinse tijd aan; voor de poort Valée verheft zich een marmeren pyramide ter ere van generaal Damrémont, die aldaar in 1837 sneuvelde.Constantine was in de Oudheid de rijkste stad van Numidië en droeg de naam van Carta, welke door de Romeinen in Cirta veranderd werd. Massinissa belegerde haar en maakte haar tot zijn residentie. Ook Jugurtha heeft er geheerst. Onder de Romeinen begon haar bloei te verminderen en in 311 n.
Chr., gedurende de oorlog tussen Maxentius en Alexander, een boer uit Pannonië, die zich in Afrika tot keizer had laten uitroepen, werd zij geheel en al verwoest. Constantijn de Grote deed haar weder opbouwen en schonk haar zijn naam, die zij tot de dag van heden behouden heeft. Belisarius, de veldheer van Justinianus, vond haar in een zeer gunstige toestand. Vervolgens kwam zij in de handen der Moren, werd schatplichtig aan Algiers, maar zocht zich sedert het einde van de 18de eeuw onder eigen bey’s meer en meer onafhankelijk te maken.
Ahmed-Bey hield er zijn gezag staande, toen de Fransen reeds meester waren te Algiers, doch na een mislukte aanslag in 1836 werd Constantine toch 15 Oct. 1837 door generaal Valée stormenderhand ingenomen.
Lit.: E. Mercier, Histoire de G. (1905).
