zijn de beginwoorden van de pauselijke constitutie van 20 Jan. 1904, waarin op straffe van de zwaarste excommunicatie de uitoefening van het zgn. veto-recht bij de pauskeuze verboden wordt. Pius X heeft hierdoor een einde willen maken aan elke inmenging van het staatsgezag in de beslissing van het Conclaaf.
Van de 16de eeuw af hadden Oostenrijk, Spanje en Frankrijk geprobeerd op deze negatieve wijze invloed uit te oefenen bij de pauskeuze. De laatste maal is dit gebeurd door Oostenrijk en wel na de dood van Leo XIII, toen kardinaal Kozielsko, aartsbisschop van Krakau, namens de keizer-koning van Oostenrijk-Hongarije zijn veto uitsprak tegen een eventuele verkiezing van kardinaal Rampolla. Zelfs een politieke „wens”, zegt de bovengenoemde constitutie van de toen gekozen Pius X, mag bij de pauskeuze niet meer uitgedrukt worden.
